Ups & downs

Na bijna driekwart jaar in het basisonderwijs -en specifieker, in het Montessori-onderwijs- wil ik even een moment nemen om de balans op te maken. Een moment waarop allerlei dingen voor mij samenkomen. Een moment waar ik heftige situaties heb te verwerken, inspiratie blijf krijgen en een spiegel krijg voorgehouden. En dat is op z’n minst gezegd waardevol.

Het Montessori-onderwijs was dit jaar geheel nieuw voor me. Ik werk voor het eerst in het basisonderwijs, werk (dus) op een nieuwe school, nieuw onderwijsconcept, volg een Montessori-opleiding, heb momenteel 2 klassen en ik ben in december verhuisd.

Veel tegelijk. Zwaar. Intensief. En wel onwijs leuk.

Ik sta elke dag nog op met een glimlach, wat volgens mij genoeg zegt (en als die glimlach ontbreekt is dat niet door mijn werk, maar omdat ik om 05:30 uur opsta in een donker huis van 17ºC…).

En toch heb ik ook al de keerzijde van mijn werk mogen ervaren. Ik heb namelijk echt het idee dat er in het Montessori-basisonderwijs gemiddeld meer kinderen zitten met speciale behoeften dan in het reguliere basisonderwijs. Als ik het vergelijk met de 5 basisscholen die ik de afgelopen jaren intensief heb meegemaakt is het verschil in ieder geval enorm. En ik heb een diversiteit aan scholen mogen ervaren.

Waar ik aan de ene kant geknuffeld word door leerlingen, heb ik op andere momenten mijn bek moeten houden, vieze flikker die ik ben. En of ik niet een andere sterkte in mijn bril nodig had, omdat de betreffende leerling toch echt wel bezig was met wat ik had gevraagd…

Een heftig contrast. Want ik werk toch echt niet in het speciaal basisonderwijs.

En terwijl ik dit typ, heb ik net een aflevering Dream School gekeken. En daar geven rector Erik van ’t Zelfde en coach Lucia Rijker me precies de kern waarmee ik worstel: afwijzing van zulk gedrag, en daarbij misschien ook zulke leerlingen, is onze primaire reactie.

En daarbij zijn de dossiers in het programma Dream School wel echt een heel stuk heftiger dan op mijn werk. Dus ik probeer het van deze kant te zien:

‘Er zijn geen nare kinderen. Er is hoogstens gedrag wat totaal kan botsen met jou als persoon’. En hoewel ik enkele weken deze visie nog stevig verdedigde tijdens een bijeenkomst van mijn Montessori-opleiding, wil ik toch een nuance aanbrengen:

Ja, gedrag kan enorm naar zijn. En ook al zijn kinderen niet per se naar, toch kunnen kinderen wel bewust bepaald gedrag hanteren en aanhouden. En precies daar zit volgens mij het pijnpunt. Want waar ik deels tegenaan loop, is dat sommige leerlingen bij mij ander gedrag vertonen dan bij collega’s. Consequent. Dus het zegt niet per se wat over de kinderen. Maar misschien ook niet per se wat over mij.

Ik besluit dit moment van bezinning met de belangrijkste vraag op dit moment voor mij: hoe gaat het?

Over het algemeen voel ik me enorm thuis in het basisonderwijs, in het montessori-onderwijs en op de school waar ik momenteel werk.

En dat is voor mij het belangrijkste. Want ik ontwikkel me, ik voel meer grip en ik zet stappen.

En ook al moet ik blijkbaar mijn bril laten nakijken qua sterkte, ik wil vooral stilstaan bij de leerlingen die me een knuffel komen geven. Bij leerlingen die hun nieuwe gitaar willen laten zien. Bij leerlingen die met een brede glimlach vertellen hoe ze over hun nek gingen toen ze een vlog maakten waarbij ze allerlei dingen door elkaar aten. En bij leerlingen die door de dag heen checken of er nog wel genoeg water in mijn drinkfles zit…

Conclusie: ik heb een prachtbaan.

De afbeelding bij deze blog is afkomstig van Herborika [Natuurlijke kracht, óók in het onderwijs], gedownload van: https://i0.wp.com/www.herborika.nl/wp-content/uploads/pieken-en-dalen2.jpg